 |
Για να ανασυγκροτηθεί και να
ξαναπετύχει νίκες, η εργατική μας
τάξη χρειάζεται πάνω απ’ όλα μια ηγεσία που να ανταποκρίνεται στα ιστορικά της συμφέροντα, δηλαδή μια επαναστατική ηγεσία |
Στη
σημερινή εποχή της ιστορικής παρακμής του καπιταλισμού και ιδιαίτερα στη
σημερινή Ελλάδα των πεντέμισι χρόνων μνημονιακής λαίλαπας και κοινωνικού-οικονομικού
αδιεξόδου, μπαίνει επιτακτικά η
αναγκαιότητα της συγκρότησης μιας πραγματικής –δηλαδή επαναστατικής– ηγεσίας της
εργατικής τάξης και του εκμεταλλευόμενου λαού μας. Χωρίς ηγεσία η τάξη μας
δεν μπορεί να έχει σοβαρές νίκες, δεν μπορεί να προβάλει σοβαρή αντίσταση στο
σύστημα, δεν μπορεί να έχει έναν προσανατολισμό που να ανταποκρίνεται στα
συμφέροντά της, άμεσα και μακροπρόθεσμα. Οι
αυταπάτες περί «αριστερών» κομμάτων που μπορούν να διαχειριστούν «δικαιότερα» ή
«καλύτερα» τον καπιταλισμό μέσα από το αστικό κοινοβούλιο διαψεύδονται, ενώ
όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, άμεσα ή έμμεσα, βρίσκονται στην υπηρεσία του
κεφαλαίου.
Το
πρώτιστο λοιπόν καθήκον σήμερα για κάθε μαχόμενο εργάτη και κάθε σκεπτόμενο
αγωνιστή είναι η συγκρότηση της οργάνωσης της πρωτοπορίας της τάξης μας, σαν
πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός επαναστατικού κόμματος μαζικής απεύθυνσης. «Η κρίση της ανθρωπότητας είναι κρίση της
παγκόσμιας ηγεσίας του προλεταριάτου» έγραφε ο Λέοντας Τρότσκυ, συμπυκνώνοντας
με τον καλύτερο τρόπο το ζήτημα των ζητημάτων της εποχής μας.
Για να
μπορέσουμε όμως να προχωρήσουμε στο χτίσιμο της οργάνωσης της πρωτοπορίας
χρειάζεται να ρίξουμε γερά θεμέλια, θεμέλια που έχουν επιβεβαιωθεί ιστορικά (π.χ.
Οκτωβριανή Επανάσταση) αλλά σήμερα έχουν υποτιμηθεί ή ξεχαστεί:
α) Καμία τέτοια οργάνωση δεν μπορεί να
υπάρξει μακριά και έξω από την εργατική τάξη. Μπορεί σήμερα η τάξη μας να φαίνεται ότι «κοιμάται», αλλά αυτή είναι η
επαναστατική τάξη της κοινωνίας γιατί
βρίσκεται μέσα στην καρδιά της παραγωγής και έχει τη δυνατότητα να οργανώνεται
και να παλεύει συλλογικά. Γι’ αυτό και πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στις
δυνάμεις και τον ρόλο της.
β)
Καμία οργάνωση της πρωτοπορίας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ιδεολογία. Και η μόνη ιδεολογία που εκφράζει τα άμεσα
και ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης είναι ο Μαρξισμός. Η πρωτοπόρα μαρξιστική
θεωρία επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά και τώρα με την παγκόσμια κρίση του
καπιταλισμού. Με αυτή μπορούμε να αναλύσουμε σωστά την πραγματικότητα, να προβλέψουμε
την πολιτική κατάσταση, να ετοιμάσουμε τα γεγονότα.
Εκτός
όμως από αυτά τα δύο θεμελιακά ζητήματα, με τα οποία μπορεί κανείς να διακρίνει
αν όποιος μιλάει για «αριστερά» μιλάει για την πραγματική, δηλαδή την επαναστατική
αριστερά, η οργάνωση αυτή θα πρέπει επίσης:
γ) Να έχει
ένα εσωτερικό καθεστώς που να της επιτρέπει να οργανώνει αποτελεσματικά τη δράση της απέναντι στον πανίσχυρο και
πολυπλόκαμο μηχανισμό της αντίδρασης. Το καθεστώς αυτό δεν μπορεί να είναι
άλλο από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, ο οποίος εφαρμόστηκε στο Μπολσεβίκικο
Κόμμα με μεγάλη επιτυχία. Πλήρης
ελευθερία στη συζήτηση, πλήρης πειθαρχία στη δράση. Το καθεστώς αυτό δεν
έχει καμία σχέση με τη σταλινική γραφειοκρατία που επιβλήθηκε μετά τον θάνατο
του Λένιν.
δ) Να επεξεργάζεται συγκεκριμένη πολιτική για
συγκεκριμένες συνθήκες, με αντίστοιχους ελιγμούς και τακτικές. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την προπαγάνδα και τις
κινήσεις του αντιπάλου με γενικές, αφηρημένες αρχές και τσιτάτα, γιατί έτσι δεν
κερδίζεις τις μάζες. Μπούσουλάς μας κάθε φορά πρέπει να είναι το τι συμφέρει την
τάξη μας και τον αγώνα μας.
Για εμάς τους Κομμουνιστές-Τροτσκιστές, χωρίς
συμφωνία πάνω σε αυτά τα τέσσερα σημεία δεν μπορεί να συγκροτηθεί οργάνωση της
πρωτοπορίας. Η ίδια η πείρα, άλλωστε, δείχνει ότι όσες προσπάθειες έχουν γίνει χωρίς
συμφωνία σε αυτά τα σημεία απέτυχαν. Από κει και πέρα, οι οποιεσδήποτε
διαφορετικές πολιτικές απόψεις και εκτιμήσεις δεν αποτελούν αξεπέραστο εμπόδιο.
Σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία αυτής της προσπάθειας απαιτεί και το κατάλληλο ανθρώπινο
δυναμικό, δηλαδή τίμιους, μαχητικούς, τολμηρούς και σκεπτόμενους αγωνιστές.
Προς αυτή την κατεύθυνση παλεύουμε και καλούμε καθέναν που έχει αυτές τις
αντιλήψεις να συνεισφέρει σ’ αυτή μας την πάλη.
Μ. Σάκος
